در درمان بیماری های مختلف دستگاه حرکتی، بی حرکتی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بسته به آسیب شناسی یا آسیب اسکلتی عضلانی که باید درمان شود، انواع مختلفی از بی حرکتی وجود دارد.
یکی از بانداژهایی که برای بی‌حرکتی استفاده می‌شود، باند گچی است که می‌توان آن را در یک آتل فایبرگلاس قرار داد (بی‌حرکتی نیمه پایدار با استفاده از لایه‌هایی از گچ که برای محدود کردن تحرک اندام آسیب‌دیده بدون احاطه کردن اندام آسیب‌دیده انجام می‌شود) یا در قالب بسته بسته می‌شود.
(بی حرکتی که به طور کامل اندام آسیب دیده را احاطه می کند و برای شکستگی ها و شقاق های استخوانی که در آن جابجایی وجود ندارد یا به عنوان مکمل مداخله جراحی نشان داده می شود)
آتل چیست؟
آتل یک وسیله پشتیبانی است که از مواد سفت و سخت ساخته شده است که ناحیه آسیب دیده را بی حرکت نگه می دارد.
آتل ها چه کار می کنند؟
آتل ها استخوان ها و مفاصل را در جای خود نگه می دارند تا بتوانند پس از شکستگی، جراحت یا جراحی بهبود یابند. آتل همچنین می تواند برای مشکلاتی که مفاصل (مانند آرتریت) یا ماهیچه ها (مانند ضعف یا فلج عضلانی) را تحت تاثیر قرار می دهد مفید باشد.
آتل ها از چه چیزی ساخته شده اند؟
آتل ها را می توان از پلاستیک، فلز، گچ یا فایبرگلاس ساخته شد.
چه زمانی پزشکان تصمیم می گیرند به جای گچ از آتل استفاده کنند؟
اگر ناحیه اطراف آسیب ملتهب باشد، پزشکان از آتل برای استخوان های شکسته استفاده می کنند. هنگامی که التهاب وجود دارد، آتل ها گزینه بهتری نسبت به گچ گیری هستند، زیرا در صورت لزوم می توان آنها را به راحتی شل کرد.
هنگامی که تورم فروکش کرد، متخصصان مراقبت های بهداشتی اغلب آتل را با گچ جایگزین می کنند. در حالی که استخوان شکسته بهبود می یابد، گچ محافظت بیشتری ارائه می دهد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.